Συνεχή αναλυτικά όσο και εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ για τη εγκληματικότητα στην χώρα μας αναδεικνύουν ένα φαινόμενο που βαίνει συνεχώς αυξανόμενο καθώς, καθημερινά, το αστυνομικό δελτίο είναι πλούσιο με κάθε είδους και ποικιλία αιματηρής βίας.
Στις δημοσκοπήσεις, ακόμη τουλάχιστον, το θέμα της ασφάλειας είναι χαμηλά στις προτεραιότητες τω πολιτών, μια και η ακρίβεια είναι αυτή που, προς ώρας τους απασχολεί. Όμως δεν θα αργήσει η μέτρα που το θέμα της ασφάλειας θα είναι και πάλι στις ανησυχίες της ελληνικής κοινωνίας.
Θα πρέπει να βλέπουμε την πραγματικότητα κατάματα. Που σημαίνει ότι δεν πρέπει να αποκλείουμε πλέον το γεγονός ότι εκείνοι στους οποίους έχουμε εναποθέσει τη φύλαξή μας και την τήρηση της έννομης τάξης δεν έχουν την ικανότητα να το κάνουν.
Η πρώτη αιτία της αδυναμίας αυτής είναι η ελλιπής εκπαίδευση την οποίαν λαμβάνουν σε σχέση με την εκπαίδευση των στελεχών άλλων Αστυνομιών. Μία δεύτερη αιτία είναι η μη επιλογή των καταλληλότερων για τον συγκεκριμένο ρόλο του αστυνομικού, με αποτέλεσμα να εισέρχονται στην Αστυνομία και άτομα τα οποία ούτε κοσμούν το Σώμα ή και αποτελούν τους φορείς της διαφθοράς στο χώρο των διωκτικών αρχών.
Μία τρίτη αιτία είναι ότι δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητο ότι, σε βάρος των αστυνομικών έχει καλλιεργηθεί μία αρνητική ψυχολογία, η οποία δρα ανασταλτικά στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Όταν λ.χ. γνωρίζει ο αστυνομικός ότι αν κακομεταχειρισθεί ή χρησιμοποιήσει το όπλο του σε βάρος ενός κακοποιού θα υποστεί κυρώσεις και ενδεχομένως και να διαπομπευθεί –χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν σημειώνονται και καταχρήσεις εξουσίας- τότε είναι φυσικό το αστυνομικό όργανο να δείχνει απροθυμία στην εκτέλεση των καθηκόντων του, αφού ξέρει ότι «μπορεί να βρει και τον μπελά του».
Σωρευτικά όλα αυτά έχουν επιδράσει στην αποτελεσματικότητα των διωκτικών αρχών, το παθητικό των οποίων, προς ώρας τουλάχιστον και παρά ορισμένες επιτυχίες, είναι πιο γεμάτο από το ενεργητικό τους.
