Όταν ένα κόμμα αντί να προβάλει συγκεκριμένες θέσεις και να κάνει σαφείς προτάσεις για τα προβλήματα που συνεχώς «ανακαλύπτει» και, αντί γι’ αυτό, απλώς καραδοκεί μπας και εκμεταλλευθεί κάποιο λάθος, κάποια αστοχία της κυβέρνησης, τότε εύλογα δημιουργεί δυσπιστία στην κοινωνία.
Άλλωστε λάθη δεν κάνουν μόνο οι αδρανείς ή ... οι νεκροί. Και η σημερινή κυβέρνηση διεξάγει πολυμέτωπο αγώνα, πολύ διαφορετικό από εκείνον που ήταν αποφασισμένη να διεξαγάγει όταν ανέλαβε την εξουσία. Και οι προγραμματικές δηλώσεις της ήταν για άλλου είδους αγώνες.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις περί κοινωνικής δυσπιστίας απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ –διότι σε αυτό το κόμμα αναφερόμαστε- αποτυπώθηκαν κατά τον καλύτερο τρόπο στην πλέον πρόσφατη δημοσκόπηση. Στην οποία εμφανώς οι απαντήσεις της κοινής γνώμης εμπεριέχουν την ανακουφιστική εκτίμηση που ευλόγως θα μπορούσε να μεταφραστεί στο «ευτυχώς που μας κυβερνούν οι σημερινοί».
Το χειρότερο για τον κ. Τσίπρα είναι ότι το ΚΙΝΑΛ παρά το γεγονός ότι στην πρόθεση ψήφου υπολείπεται σαφώς, σε κάθε έρευνα της κοινής γνώμης, του ΣΥΡΙΖΑ, στη τελευταία δημοσκόπηση είναι σε απόσταση αναπνοής όσον αφορά στην ικανότητα των δύο κομμάτων στην διακυβέρνηση!
Συμπέρασμα. Είτε αλλάζει σήματα και χρώματα στο έμβλημα του κόμματός του ο κ. Τσίπρας, είτε επιχειρεί ανοίγματα σε υπολείματα του παλαιού πολιτικού συστήματος, στο όνομα μιας αναπαλαίωσης, είτε επιχειρεί εντός του κόμματός του να πείσει ότι αυτός και μόνον είναι ο αδιαφιλονίκητος αρχηγός, το τέλμα θα παραμένει. Με κίνδυνο όχι απλώς να τον πλησιάσουν άλλοι αλλά να θεωρούνται πιο αξιόπιστοι ακόμη και αυτοί τους οποίους κατά τα άλλα προσπερνάει στις δημοσκοπήσεις.
Τιποτε δεν του βγαίνει. Διότι η πολιτική διεξάγεται με πράξεις και όχι με ατάκες. Και σήμερα ο Μητσοτάκης πράττει –είναι υποχρεωμένος να δρα- και ο Τσίπρας απλώς παρακολουθεί μη προσφέροντας ούτε μία νέα ιδέα που ενδεχομένως να διευκόλυνε την κυβέρνηση στους δύσκολους καιρούς που περνάει η χώρα.
